پاسخ نانوکامپوزیت‌های پلی‌‌‌استیرن- نانولوله کربنی چنددیواره به امواج الکترومغناطیسی و اثر پراکنش نانولوله‌ها

سازگاری و تداخل امواج الکترومغناطیس جزو ویژگی­‌های کلیدی مواد در اهداف نظامی و تجاری مرتبط با امواج الکترومغناطیسی است. در حال حاضر اهمیت حفاظت در برابر تداخل امواج الکترومغناطیسی در ارتباطات بدون سیم و سامانه­‌های ETC افزایش یافته است. به­‌طور کلی قابلیت مواد در جذب امواج الکترومعناطیس به خواص ذاتی الکترومغناطیسی مواد (مثل رسانایی، نفوذپذیری مغناطیسی و گذردهی یا ثابت دی‌­الکتریک) و نیز ویژگی­‌هایی از قبیل  ضخامت و بسامد موج به­‌کار رفته وابسته است. اثر هر پارامتر روی نتایج عملکرد جاذب به دلیل پیچیدگی انتشار امواج در محیط قابل درک نیست. اضافه­‌کردن مواد خالص دی­‌الکتریک یا مغناطیس در ماتریس پلیمری راه ممکن برای تغییر خواص عملکرد الکترومغناطیسی مواد است. در این پژوهش، نانوکامپوزیت‌های پلی‌­استیرن- نانولوله کربنی چنددیواره با استفاده از روش محلولی و با سه سرعت متفاوت همزن مکانیکی با سرعت زیاد برای پراکنش نانوذرات به منظور بررسی اثر پراکنش نانوذرات بر خواص جذب موج الکترومغناطیس تهیه شدند. شکل‌­شناسی نانوکامپوزیت‌ها با میکروسکوپی الکترونی پویشی بررسی شد. خواص و قابلیت جذب موج الکترومغناطیس نانوکامپوزیت‌ها با تجزیه‌گر شبکه برداری در محدوده بسامد 5 تا 8 گیگاهرتز بررسی شد. درنهایت، نتایج جذب با یکدیگر مقایسه شد. نتایج نشان داد، با بهبود پراکنش نانوذرات به واسطه افزایش سرعت همزن مقدار عبور و انعکاس کاهش و مقدار جذب و پهنای باند جذب افزایش می‌یابد. حداکثر اتلاف در بسامد 8 گیگاهرتز و برابر با 9.95- دسی بل است و در نانو کامپوزیتی رخ داد که از ۱۰۰۰۰ دور بر دقیقه برای ساخت آن استفاده شد.